Κατά πάσα πιθανότητα ανατράφηκε σε ένα άκρως «ουδέτερο» (βλ. αδιάφορο) οικογενειακό περιβάλλον σε ό,τι αφορά την ευαισθητοποίηση απέναντι στα δικαιώματα των ζώων.
Κατά πάσα βεβαιότητα, εξίσου «ουδέτερο» ήταν και το... σχολικό του περιβάλλον, όχι μόνο απέναντι στα δικαιώματα των ζώων αλλά και σε κάθε μορφή εθελοντικής προσφοράς (εκτός αν πρόκειται για Ολυμπιακούς Αγώνες και άλλες παρόμοιες παπάτζες που φέρνουν στη χώρα προβολή, τουρισμό και... -λέμε τώρα- χρήμα).
Σε ό,τι αφορά το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, ήταν και παραμένει άκρως ΕΧΘΡΙΚΟ, από πλευράς ερεθισμάτων ΚΑΙ από πλευράς αντιδράσεων.
Ο νέο-έλληνας Φιλόζωος που έχει καταφέρει να διαφοροποιηθεί από τα ασφυκτικά αυτά πλαίσια, ουσιαστικά έχει θέσει εαυτόν μέσα από μία επώδυνη διαδικασία στο «περιθώριο» της ελληνικής κοινωνίας. Έγινε -συνειδητά ή ασυνείδητα- «ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΣ», με την κυριολεκτική σημασία του όρου και μέσα σε αυτό το στενό «περιθώριο» της νεοελληνικής κοινωνίας καλείται να ενεργήσει.
ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσει ο νέο-έλληνας Φιλόζωος είναι ακριβώς αυτό: ότι είναι ένας περιθωριακός. Οφείλει να αποδεχτεί αυτό το γεγονός και να ΑΥΤΟπροσδιοριστεί ως περιθωριακός, διότι μόνο έτσι θα μπορέσει να αποκτήσει συνείδηση της θέσης του μέσα στην νεοελληνική κοινωνία, την κοινωνία που καλείται να αλλάξει και εντός της οποίας δραστηριοποιείται.
ΜΟΝΟ έτσι θα καταφέρει να απαντήσει στο δίλλημα για το αν θα συνεχίσει να δρα και να παίρνει πρωτοβουλίες ΕΝΤΟΣ των πλαισίων που οριοθετούνται από την αδιαφορία της υπόλοιπης κοινωνίας ή αν θα επιχειρήσει να διευρύνει τη δράση του και ΕΚΤΟΣ αυτών των ορίων και να διεκδικήσει περισσότερο «χώρο». Κι εδώ βρίσκεται το σπέρμα μιας εν δυνάμει (ή εν εξελίξει;) ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ, διότι, ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν πρόκειται να «χαρίσει» περισσότερο «χώρο» σε κανένα «περιθώριο».
Οι συγκρουσιακές σχέσεις που αναπτύσσονται ΜΕΤΑΞΥ των νέο-ελλήνων φιλόζωων -με δεδομένο ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ανώριμο περιθωριακό κίνημα που έπρεπε να περιμένει ένα facebook και μερικά blogs προκειμένου να βρει μορφές και διόδους έκφρασης και αυτό-οργάνωσης- είναι στοιχείο αναμενόμενο και λογικό και ΔΕΝ πρόκειται να εκλείψει.
Θα υπάρχουν πάντα οι φιλόζωοι «του καναπέ» (ή «του πληκτρολογίου») -που συχνά νομίζουν ότι με μία φωτογραφία του ALF στο προφίλ τους στο facebook έχουν μετατραπεί σε ήρωες ακτιβιστές- και αυτοί που βγαίνουν στα πεζοδρόμια. Οι υπέρμαχοι και οι πολέμιοι των στειρώσεων. Οι χορτοφάγοι και οι παμφάγοι. Οι υπέρμαχοι των υιοθεσιών στο εξωτερικό και αυτοί που διαφωνούν. Οι δογματικοί, που με την απολυτότητα των πεποιθήσεών τους φοβίζουν τα νέα μέλη του κινήματος και τα κάνουν να αισθάνονται ότι εισέρχονται σε κάποιου είδους παράνομη οργάνωση ή συμμορία και, από την άλλη, οι υπερβολικά «διαλλακτικοί», που δεν καταφέρνουν να κινητοποιήσουν κανέναν πέραν του εαυτού τους.
Υπάρχουν επίσης αυτοί που πάνω από τη φιλοζωία βάζουν την εθνικότητά τους (ο φιλόζωος-ελληνάρι), αυτοί που μέσα από τη φιλοζωία επιδιώκουν οικονομικά οφέλη νόμιμα ή παράνομα, αυτοί που πασχίζουν μόνο για προσωπική δημοσιότητα και αναγνώριση, αυτοί που πάσχουν από ψυχολογικά προβλήματα και μανία καταδίωξης, αυτοί που νομίζουν ότι η Ελλάδα μπορεί αύριο το πρωί να μετατραπεί σε «παράδεισο» για τα ζώα και αυτοί που έχουν ήδη παραιτηθεί και παραδώσει κάθε ελπίδα αλλαγής προς το καλύτερο.
Έχει το κίνημα την πολυτέλεια να απορρίψει αυτές τις μονάδες (η ομάδες); Και αν ναι, έχει τη δυνατότητα και τα μέσα για να το πετύχει; Μπορεί (θέλει;) να γίνει σε τέτοιο βαθμό «πολυσυλλεκτικό» ώστε να συμπεριλάβει όλες τις φωνές στους κόλπους του;
Το μεγαλύτερο όμως ερώτημα είναι το εξής: ΥΠΑΡΧΕΙ τελικά αυτό το "κίνημα" στην Ελλάδα ή υφίσταται μόνο στη φαντασία κάποιον -λίγων- ρομαντικών φιλόζωων;