Οι φωτογραφίες του Νικ Μπραντ από την άγρια φύση της «Μαύρης Ηπείρου» είναι βαθιά συναισθηματικές και προσφέρουν ένα αίσθημα αγαλλίασης....
Όταν τα τελευταία νέα γύρω από την πανίδα της Αφρικής είναι στην συντριπτική τους πλειονότητα δυσάρεστες ειδήσεις για τη συνέχιση του λαθραίου κυνηγιού του ελέφαντα και του ρινόκερω ή για το πόσα άγρια ζώα υποφέρουν από τον αχαλίνωτο τρόπο που λειτουργούν τα εκεί μεταλλεία και εργοστάσια, το να βλέπεις εικόνες σαν αυτές τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Νικ Μπραντ σού αφήνει ένα καταπραϋντικό συναίσθημα. Ο ίδιος ο φωτογράφος σχολιάζει το έργο του κάπως έτσι: «Ελάχιστοι φωτογράφοι έχουν ποτέ σκεφθεί ότι η φωτογράφιση άγριων ζώων είναι μια μορφή τέχνης, αν καταφέρεις να την ξεχωρίσεις από την ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία άγριας φύσης. Δίνω έμφαση στο να απαθανατίσω κάποια έντονη στιγμή του ζώου την στιγμή που τού συμβαίνει και όχι απλά να απαθανατίσω το ίδιο το ζώο, ώς κάτι αξιοπερίεργο. Τα άγρια ζώα της Αφρικής αξίζουν πολύ περισσότερα από φωτογραφίες με ένα τηλεφακό και τεράστιο ζουμ». Όπως καταλαβαίνει κανείς, ο τρόπος τουΜπραντ για να βγάζει αυτές τις απίθανες φωτογραφίες ενέχει κι ένα τεράστιο ρίσκο. Είναι υποχρεωμένος να πλησιάζει σιγά σιγά τα ζώα σε πολύ κοντινή απόσταση, ώστε να καταφέρνει να τα απαθανατίσει στο πλήρες φυσικό τους περιβάλλον -δηλαδή και με τον ουρανό πίσω τους, κάτι που είναι πρακτικά αδύνατον όταν χρησιμοποιείς ζουν από μακριά και εστιάζεις στο ζώο. Ο μόνος τρόπος για να μην θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο είναι να κάνει το ζώο να νιώσει άνετα μαζί του. «Αποκτώ μια πολύ κοντινή σχέση. Τέτοια, που πολλές φορές νιώθω ότι ένα άγριο ζώο κάθεται και ποζάρει για χάρη μου», λέει ο φωτογράφος. Και φυσικά, οι πανέμορφες εικόνες του μάς ευαισθητοποιούν πολύ περισσότερο απ’ ότι η αγριάδα που αποπνέει μια ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία. Στις λήψεις του Μπραντ συνειδητοποιούμε την ξεχωριστή προσωπικότητα του κάθε ζώου και το δικαίωμά του στη ζωή.
