Η «Σιδηρά Κυρία» έχει βγει από την προηγούμενη Πέμπτη στις ελληνικές αίθουσες. Και, ναι, είναι τόσο κακή ταινία όσο διαβάζετε παντού. Παρά το ιντριγκαδόρικο εγχείρημα της σκηνοθέτη Phyllida (τη λες και Φυλλίτσα) Lloyd να εστιάσει στην ανθρώπινη πλευρά – και μάλιστα στην πολυδιάστατη αδυναμία μιας ηλικιωμένης γυναίκας – το φιλμ είναι εν τέλει αφελέστατο πολιτικά. Γιατί πρόκειται για μια φεμινιστική αγιογραφία με πολύ συζητήσιμες ιστορικές αυθαιρεσίες που αποτυγχάνει παντελώς να τοποθετηθεί στο χωροχρονικό περιβάλλον που όρισε η Margaret Thatcher. Μοιραία, είτε αγνοεί είτε αγγίζει επιδερμικά: την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, τον ανόητο πόλεμο στα Φόκλαντ, την αυτοκρατορική αντίληψη περί διεθνών σχέσεων που απέκοψαν το Νησί από την Ευρώπη, το νεοσυντηρητισμό που προώθησε παρέα με τον Reagan, τη ρατσιστική περιθωριοποίηση των κοινωνικά ευπαθών ομάδων, την κυνική και βίαιη κατάπνιξη των μαζικών αντιδράσεων.O Jon Savage είναι ένας από τους σπουδαιότερους μουσικογραφιάδες των τελευταίων 30 ετών και συγγραφέας του essential punk χρονικού ‘England’s Dreaming’. Εκεί διαβάζουμε ότι ως 23χρονος το Νοέμβριο του 1976 έγραφε στο ημερολόγιό του: «ο φασισμός εδώ δε θα είναι σαν τη Γερμανία, θα είναι βρετανικός - βρωμερός, ύπουλος, μίζερος, ασορτί με τη φιγούρα της Thatcher ως μητέρα σαδίστρια να επιβάλλεται στα γκρινιάρικα σχολιαρόπαιδα, σε μας δηλαδή». Δυόμισι χρόνια μετά, στις 4/5/1979, η «σιδηρά κυρία» αναλαμβάνει την πρωθυπουργία. Το πάρτι του punk έχει κάπως ξεθωριάσει, αλλά έχει μείνει η βασική του παρακαταθήκη. Το DIY. Πια όλοι σχηματίζουν μπάντες. Όχι μόνο γιατί ξέρουν πως μπορούν, αλλά και γιατί πια δεν έχουν και πολλά να κάνουν. Ειδικά στο βορρά που η ανεργία καλπάζει. Ξεκοκαλίζουν τις δημοτικές βιβλιοθήκες και δίνουν ονόματα στις μπάντες τους από νουβέλες του Camus (The Fall), κουμπώνουν τα παλτό τους μέχρι το ύψος του τσιγάρου και περιγράφουν την γκρίζα απομόνωση (Joy Division), παίρνουν με διάφορα τρικ λεφτά από τα πολιτιστικά κέντρα των πόλεών τους και με αυτά αγοράζουν φθηνό εξοπλισμό χτυπώντας την synth πόρτα (Human League), μπερδεύουν τον ηδονισμό της σύγχρονης τους disco με την πολιτική ατζέντα (Gang Of Four), μιλάνε για τις πόλεις τους που ερημώνουν (The Specials) ή ονειρεύονται/περιγράφουν την απόδραση από εκεί (The Jam), αφιερώνουν την ύπαρξή τους στη δημιουργία αντισωμάτων όπως τα διάφορα ‘Rock Against Racism/Fascism’ (The Pop Group), ορθώνουν φεμινιστικά αναχώματα αυτοδιάθεσης στην «κόρη του μανάβη» (The Slits), βάζουν το ‘anarcho’ πριν το ‘punk’ (Zounds). Αυτοί που άνοιξαν το δρόμο, όπως οι Clash, βαδίζουν προς το stardom είτε μεγαλώνοντας το στόχο είτε κάνοντας το σκληρό ρεπορτάζ της καταπίεσης στις λονδρέζικες γειτονιές, ενώ από την άλλη προκύπτουν οι επόμενοι ποιητές που τελικά θα επισφραγίσουν το άτυπο φεστιβάλ ‘Youth Against Thatcher’. Το 1988, ο Morrissey στο πρώτο σόλο άλμπουμ του βάζει την τελεία με το εμβληματικό ‘Margaret On the Guillotine’ - το αφοπλιστικά σαφές αίτημα μιας ολόκληρης γενιάς on the dole.
Το Νοέμβριο του 1990 η Thatcher παραιτείται. Η επόμενη γενιά από αυτή που τη συνάντησε το έχει ρίξει στα κουμπιά με την έκρηξη του acid house και εκφράζει τον αντικομφορμισμό της παίζοντας «κλέφτες – αστυνόμοι» στις μυστικές τοποθεσίες που γίνονται τα rave. Την Maggie θα αντικαταστήσει ο John Major, εφτά χρόνια γέφυρας μέχρι τον Tony Blair. Μέχρι τον πρωθυπουργό δηλαδή, που εξαργύρωσε την ‘Cool Britannia’ και στο πάρτυ της εκλογής του είχε καλεσμένους τους Oasis.
Στης Thatcher το πάρτυ δε θα πήγαινε κανείς. Γι’ αυτό στα χρόνια της βγήκε η καλύτερη μουσική των τελευταίων 30+ χρόνων. Αυτό θα γιορτάσουμε εκείνη την ημέρα…